موهای سفید ِ شقیقه‌م رو نشونش می‌دم
که اون موقع علاوه بر سیاهی ِ زیاد ِ موهام ، چیزای بیشتری رو از دست دادم حتمن . اما رفتنم حتمیه . رفتنم ناگزیره . دست ِ من نیست . نفرتم اول یه گوله‌ی برف بود . حالا یه بهمن ِ عظیمه که حاضره هر چی سر ِ راهش هست رو له کنه . بذاره زیر ِ پاش ، تا فقط برای خودش راهی باز کنه . مامان .. می بوسه‌م . هیچ وقت کار ِ بیشتری جز بوسیدن نکرد
..
دنیای 9 متری ِ اطرافم تاره . دماغمو با دامنم می‌گیرم . بوی سوسک‌کش از لپتاپم ساطع میشه . تواناییشو دارم به همه چیز پایان بدم